خدانگهدار فرشته زمینی من

به روشنای دلت ای رفیق دیرینه

بگو به روح کدامین زلال باید خواند؟

ترا که گرد کدورت نشسته بر سینه؟

به عذر خواهی تقصیر خود امده ام

مرا ببخش به نام خدای ایینه

رنجانده ام دوباره دلت را، مرا ببخش!
آبی ترین کرانه ی دریا، مرا ببخش!

می خواستم که خوب بمانم برای تو
ناخواسته بد شدم آقا، مرا ببخش!

رنگی ندارد این غزلِ کهنه پیش تو
زیباترین قصیده ی دنیا، مرا ببخش!

دل گیر می شوی زِ من و دَم نمی زنی
شرمنده ام، همیشه و هر جا، مرا ببخش!

تو تکیه گاه محکم اندوهِ من شدی
سنگ صبور این دل تنها، مرا ببخش!

روشن نموده ای شبِ این بی ستاره را
ای مثل ماه روشن و زیبا، مرا ببخش!

این است حرف آخرِ من، ای همیشه خوب!
عذرم قبول می کنی آیا؟ ـ مرا ببخش!

بار دیگر دل مهربان تو از من رنجیده اما سکوتت مرا شرمنده ساخت

چه بگویم که اشتباه عادت هر روز من  است و ببخشش عادت همیشه تو

پس چون گذشته مرا ببخش و باور کن عاشقانه دوستت دارم

(ادامه مطلب با رمز همیشگی)