کاش پایان غم من به خودت ختم میشد

منتظر بودم برگردی...

کل اون روزا که نفسم سنگین بود،

اون روزا که همه بهم ترحم میکردن،

اون روزا که بت خونه ای که از تو ساخته بودم شده بود یه کوه خرابه،بوی خاک میداد رفتنت،بوی خرابی...

میخواستم چشمامو ببندم و باز کنم و ببینم کابوس بوده همه نبودنات...

مزه خون میداد رفتنت...

انگار یکی زده بود تو دهنم،برق از سرم پریده بود،دهنم پر خون بود!

تو چه میفهمی تو حصر نبودنت چی به من گذشت؟

بختک نبودنت داشت خفم میکرد...

تو اون روزا کجا بودی؟

اون روزا که سرمای زمستون استخونامو میترکوند

نفسمو میبرید 

ولی سر سوزن پشتم گرم بودنت نبود

منتظر بودم برگردی...

معنی انتظارو میفهمی؟

صدامو بالا بردم سر خدا هم داد زدم 

گفتم از کل دنیات چی کم میشه دل منم خوش باشه؟

صدام بلند شد:

الان منتظر نیستم...

بیا تو بزن تو دهنم دوباره برق از سرم بپره...

ولی برنگرد...

فقط برنگرد...

بگذار سر دل کلاه بزارم و بگم فراموشت کردم....

که فراموشم کردی..............

ولی نخواه هر لحظه تو رو در اغوش دیگری ببینم